SKAKUN KRÓLEWSKI

Skakuny są drapieżnikami, które żywią się głównie owadami. Phidippus Regius preferuje żywe ofiary, które może ścigać i schwytać skacząc na nie. Dla młodych osobników do L5 świetnie sprawdzają się muszki „owocówki” Drosophila hydei, później wylęg świerszcza bananowego. Dorosłemu pająkowi możemy podać dorosłe świerszcze bananowe, mącznika młynarka lub niedużego karaczana tureckiego. Ważne jest, aby dopasować rozmiar pokarmu do wielkości pająka – ofiary nie powinny być wiele większe niż on sam. Dorosłe skakuny należy karmić co 3-4 dni, a młodsze co 2-3 dni. Pająki te mają tendencję do przejadania się, więc należy kontrolować ilość pokarmu, aby uniknąć otyłości. Zdarza się, że dorosłe samce będą sobie robić „głodówkę”, nie należy ich wtedy zmuszać do jedzenia, ale powinniśmy kontrolować wielkość odwłoka – dopóki jest napęczniały i zaokrąglony, to oznacza, że pająk jest najedzony.

Phidippus Regius, jak większość pająków, linieje, czyli zrzuca starą skórkę, aby rosnąć. W okresie linienia pająk może być bardziej ospały i mniej chętny do jedzenia. Ważne jest, aby w tym czasie nie stresować go i zapewnić mu spokój. Terrarium powinno mieć odpowiednią wilgotność (65-70%), aby ułatwić mu proces linienia. Najczęściej podczas wylinki nasz pajączek będzie przebywał dłuższy czas w hamaku (formie łóżeczka z pajęczyny). Wtedy należy zapewnić mu ciszę i spokój, żeby prawidłowo przeszedł proces zrzucania starej skórki.

Phidippus Regius to stosunkowo łagodny gatunek skakuna. Jest bardzo ciekawski, co czyni go interesującym do obserwacji. Pająki te rozpoznają ruch, reagują na bodźce i często można zobaczyć, jak wpatrują się w swojego opiekuna. Nie są jednak pająkami, które lubią częste interakcje fizyczne. Zbyt częste manipulowanie pająkiem może wywołać u niego stres. Za to dużą radość sprawia tym pająkom eksplorowanie przestrzeni poza terrarium. Do tej okazji można im przygotować „plac zabaw do wspinaczki”, na którym będzie nam łatwiej pilnować wolno chodzącego skakuna.

Odpowiedź jest jednoznaczna. U skakunów trzymanych w grupie przejawia się kanibalizm, najczęściej samiec jest pożerany przez samicę, a czasem odwrotnie. Dlatego, żeby uniknąć przykrego zdarzenia powinniśmy trzymać każdego pająka osobno. Łączenie dwóch osobników przeciwnej płci jest możliwe tylko podczas rui samicy, jednak jest to bardzo ryzykowny proces, przy którym brak wiedzy hodowlanej może doprowadzić do tragicznej śmierci jednego z pająków.

• Podnoszenie przednich odnóży, lekkie kiwanie odnóżami w górze – „badam teren” – (jest to możliwe dzięki licznym włoskom na odnóżach, za pomocą których pająki wyczuwają otoczenie)
• Unoszenie się na odnóżach, przekrzywianie głowy, cykliczne ruchy nogogłaszczek – „coś mnie zaciekawiło” lub „muszę się temu lepiej przyjrzeć”
• Skulenie się, przyklejenie do podłoża – „boję się tego”
• Szybkie podniesienie przedniej pary odnóży i rozszerzenie chelicerów – „nie zbliżaj się, bo pogryzę”
• „Wmasowanie” tylnej części odwłoka w podłoże – „zostawiam nić asekuracyjną” – najczęściej poprzedzenie skoku
• Kucnięcie do tyłu, wyprostowanie przednich odnóży do przodu – „będę skakać”
• Uniesienie przedniej pary odnóży pionowo do góry i rozchylanie na boki, wykonując przy tym „drygnięcia” i kilka kroków w bok – „chcę Ci się przypodobać” – najczęściej samce w okresie dojrzałości płciowej do samicy lub swojego jedzenia.
• „Zamykanie się” w hamaku – „szykuję się na odpoczynek / wylinkę”